کردستان ورزشی؛پنجره ای روبه آفتاب

کوردستان ورزشی نامی است زیبا و با مسمی برای تولد یک روزنامه ورزشی در کردستان که چون سحرگاهان آفتاب از خاور بر می آید و بوسه بر بام شهر و قله آبیدر می زند، این جریده بر پیشخوان دکه های مطبوعاتی با خبرها و گزارش های ناب ورزشی به چشم و قلب شهروندان چشمک بزند.
اگرچه این روزها حال و روزگار رسانه داری، رسانه مداری و رسانه نگاری چندان خوب نیست و درونمایه رسانه ها مشحون از اخبار خنثی است و رویداد محوری های مرده در جهان زیسته شبکه های اجتماعی در گورستان رسانه های مکتوب به خاک سپرده می شوند، نباید به پروسه مداری گزارش های تحقیقی ( آنکت) نیز دل بست؛چون کاربست این گزارش ها علم و دانشی است که انبان روزنامه نگاری کردستان فقیر است و تهی از خردمندی این جهان زیست، ژورنالیسم گرایی.
اگرچه بنا است در این یادداشت به پاس قامت کشیدن کردستان ورزشی واژه بر جریده ضرب زنیم، اما باید گفت که مطبوعات محلی دیگرگونه که در اواخر دهه ۶۰ تا ۸۰ میلادی در شهرهای مخالف انگلستان ظهور کردند که چشم انداز و رویکرد این رسانه های محلی چالش انگیزی رسانه های محافظه کار جریان غالب در حوزه های اجتماعی و سیاسی بود، در این بازه زمانی که چند صدایی رسانه ها به تک صدایی دچار آمده است کردستان ورزشی پتانسیل مناسبی است برای کنش/ واکنش پوزیتیویسم یا یافت باوری نظریه رسانه های قدرتمند/ مخاطبان فعال.
روزنامه نگاری دیگرگونه/ صداهای دیگر گونه (تونی هارکاپ) به ما می گوید که روزنامه نگاری دیگرگونه فقط یک جنبه از کار رسانه های دیگرگونه است به همین نحو روزنامه نگاری دیگرگونه ابعاد بی شماری دارد که فقط بر گزارش نویسی متکی نیستند؛اما با وجوداین از منظر تونی هارکاپ ” گزارش نویسی” کلید روزنامه نگاری است، همان طور که دیوید رندال می گوید” یادداشت خبر نیست، اطلاعات است”
“کردستان ورزشی “آن جریده ورزشی- تخصصی که امید می رود،شکاف فردی و فرافردی را با نگرش های متدیک رسانه نگاری پر کند و دست به رویکرد و کارکردی نوین در گفتمان حرفه ایی نگاری بزند که همین گام رفته نمادی از همت است که چون این باغ مثمر حرفه ایی به بار نشیند آفتاب این نشریه نیز از مشرق سحرگاهان بر می آید و تلالو آن بر تارک تاریخ می نشیند، به امید این روز گام کوردستان ورزشی به سلامت از کژی های رسانه عبور کند و جامعه هدف را به سرمنزل مقصود رساند،ورزشی نگاران کردستان بدانند که حق دسترسی به اطلاعات برای رسانه ها یک اصل خدشه ناپذیر است و انتقاد و پرسشگری از جمله وظایف ذاتی روزنامه نگاران است.
تونی هارکاپ در تقابل با رسانه های «جریان غالب» روزنامه نگاری در «خدمت خیرعمومی» را برجسته می سازد؛چون معتقد است که رسانه های جریان غالب درکنار ارزش های ذاتی خود، ضعف های درونه و برونه متن سطحی و قالبی دارند که نشانه ها را بر علل و چرایی، هیجانات را بر عقلانیت، و آرزوها و سوادهای فردی را برنیازهای اجتماعی مقدم می دارند، که روزنامه نگاران ورزشی از گزندهای این سویه از روزنامه نگاری غالب باید حذر کنند و خودنویس خود را از آفتاب پرکنند.