علاقه احمد خلیلی فرد به فرهنگ بومی کشورمان و اقوام ایرانی غیرقابل انکار بود. در آثار این هنرمند که صبح پنجشنبه ـ ۱۴ اردیبهشت ماه ـ پس از گذران دوره ای بیماری جان خود را از دست داد، این ویژگی به وضوح نمایان است. مردها و زنانی با لباس های محلی در حالی که در فضای روستا سازی به دست دارند و می نوازند، فضای غالب کارهای خلیلی فرد را شامل می شود.
به گزارش ایسنا، خلیلی فرد با تاکید بر لزوم حفظ فرهنگ بومی، می گفت: امروزه، فرهنگ جهانی در همه‌جا رسوخ کرده و مستتر شده است. رسانه‌ها کاری کرده اند که ویژگی‌های فرهنگی در همه کشورها به هم نزدیک شود؛ بدین ترتیب عکس یک جوان کُرد امروزی با عکس یک جوان در گوشه دیگری از جهان، در بسیاری از جهات شبیه هم هستند.
با این همه احمد خلیلی فرد همیشه در آن احوالی بود که هنوز فرهنگ جهانی همه را در بر نگرفته و به تعبیر خود او فرهنگ ما را نبلعیده بود. در توضیح چنین نگاهی می گفت: «اینجاست که من دارم به این خلوص و زیبایی‌ها می‌پردازم و به خودم و دیگران یادآور می‌شوم ما ایرانی‌ها، مسلمان‌ها، کردها و … دارای ویژگی‌های خاص خود هستیم؛ البته نه این‌که از دیگران برتر باشیم اما آنها از ویژگی‌های فرهنگی ما بهره می‌گیرند ولی خود ما به آنها بی‌توجهیم.»
چنین رویکردی در آثار خلیلی فرد به وضوح نمایان بود؛ از پوشش شخصیت های تابلوهایش گرفته تا ساز ایرانی.
ساز در آثار این هنرمند از جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ چنانچه در بسیاری از کارهای او زنان یا مردان را در حال نواختن فلوت، دف و تار و سه تار می بینیم. دیگر المان تکرارشونده در نقاشی های خلیلی فرد اسب های سپیدی است که گاه به تعداد بسیار در کنار شخصیت ها دیده می شوند.
او در سال ۱۳۳۹ به دنیا آمد. لیسانس نقاشی خود را از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران و فوق لیسانس نقاشی خود را از دانشکده هنر دانشگاه تربیت مدرس گرفت. خلیلی فرد بیش از ۴۱ نمایشگاه داخلی و خارجی را برگزار و همچنین پنج نمایشگاه انفرادی در تهران برگزار کرده بود. او همچنین مدال برنز و دیپلم افتخار از تری فال پاریس را نیز دریافت کرد.
